به گزارش “آیرال خبر” امروز یکی از پاکبانان زحمتکش شهرداری تبریز در اقدامی اعتراضی مقابل ساختمان شهرداری تبریز دست به اعتصاب غذا زده است.
ویدیوی این اقدام اعتراضی در سطح وسیعی در فضای مجازی منتشر شده است و نگاه های بسیاری را به سمت خود جلب کرده است

هرچند معتقدیم که اعتراضات و شکوه و گلایه ها بایستی از کانال های رسمی و قضایی پیگیری شود ولی گاهی دست روزگار برخی افراد را به سمت و سویی می کشاند که شاید خودشان هم پیش بینی دقیقی از رفتارشان ندارند.
این کارگر معترض به جای نامه نگاری و این در و آن در زدن های متداول دست به عملی “تابو” شکنانه زده است.
شاید در نگاه اول این یک اقدام غیرمتعارف باشد ولی با گوش فرا دادن به درد و دل های این کارگر و خیل عظیمی از همکاران این شهروند رنجدیده، می توان قضاوتی بهتر و مناسب تر داشت.
شاید این دلنوشته حرف دل خیلی از کارگرانی باشد که این روزها و در ایام نزدیک به عید، شرمنده زن و فرزندانشان هستند:

“اين حوالي ، كسي هست آيا!؟”
رنج و درد ، فقر و شرم ، طعنه و تحقیر ، به هیچ انگاشته شدن و دم بر نیاوردن ، گوش به فرمان بودن شبانه روزی به امید تفقدی ناچیز ، تن دادن به پست ترین و پائین ترین کارها ، درآمد کم و کار بسیار ، پای لنگ زندگی و سنگ های مدام ، … این ها سهم و ثروت اندوخته کارگراني است که بیشترین بار اجرایی و خدماتی یک مجموعه را به دوش می کشند و همیشه محکوم و بدهکارند.
در مقابل آقایی و ریاست ، ماشین ها و امکانات مدیریتی ، تغییر پست ها و تغییر رنگ های مداوم ، دیدن و بی تفاوت بودن های عادت گونه ، تشریفات و تجملات آن چنانی ، تمتع و ارتزاق از بیت المالی که تنها سهم از ما بهتران است ، اتاقی و میزی و دستکی که فقط برای امضا زدن ها ترتیب داده اند ، وام های کم بهره طولانی مدت و البته نا محدود و متعدد و … این ها نیز سهم و پرستیژ آقایان مدیری است که بر کارگران و کارمندان ریاست می کنند و نان سفره شان در گرو مرحمت ایشان است.
راستي ، آیا در اين حوالي كسي هست كه ببيند و بشنود و بپرسد و پاسخ بگوید؟

توسط سردبیر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.