آیرال خبر- چند روزی است که در یکی از راهروهای ساختمان عمارت شهرداری تبریز، نمایشگاهی از نقاشی های مددجویان تبریزی برپا شده است که هم خوشحال کننده ست و هم ناراحت کننده!

این که چنین نمایشگاهی در یک “راهرو” و سالن سوت و کوری برگزار می شود که بازدید کننده ای جز معدود مراجعان به چند عضو شورا که اتاق های شان در این سالن قرار دارد، ندارد، غم انگیز است ولی از طرفی هم، همت و تلاش مسئولین و متولیان برگزاری این نمایشگاه قابل تقدیر است که برای روحیه بخشی به مددجویان از هر فرصتی استفاده می کنند.

این نمایشگاه با نام “دست های رنگی” به همت مرکز توانبخشی “پردیس” تبریز برگزار می شود و تا هشتم بهمن ماه هم ادامه دارد.

برای آشنایی بیشتر با این مرکز و اهداف برگزاری چنین نمایشگاهی، پای حرف های خانم نوروزی که مسئولیت نمایشگاه را برعهده دارند نشستیم تا گوش شنوایی باشیم برای شنیدن درد دل ها و مشکلات شان!

نوروزی در معرفی مرکز پردیس گفت: “مرکز توانبخشی پردیس به عنوان یکی از مراکز توانبخشی جسمی و حرکتی از سال 82 کارش را شروع کرده و توانسته به عنوان یکی از مراکز رسمی بهزیستی به فعالیتش ادامه دهد”

وی با اشاره به اهداف برگزاری این نمایشگاه گفت: برای اولین بار است که چنین نمایشگاهی را برگزار می کنیم و شاید برای تان عجیب باشد که این کار چقدر در روحیه مددجویان تاثیر مثبت و شگفت انگیزی داشته است. در این نمایشگاه علاوه بر نقاشی چندین اثر دیگر (صنایع دستی) که توسط مددجویان تهیه شده است به نمایش گذاشته شده و فروش چند تابلوی نقاشی و عروسک های دست ساز بچه ها برای مان بسیار امیدآفرین و دلگرم کننده بود.

وی در خصوص عمده مشکلات مددجویان اظهار داشت: “متاسفانه مراکز توانبخشی دولتی که خدمات تخصصی با دستگاه های ویژه را ارائه می دهند در تبریز بسیار کم است و فقط یکی دو مرکز در این زمینه فعالیت دارند که مراجعه به آنها برای مددجویان می تواند بسیار سخت و حتی غیرممکن باشد. هم از نظر بعد مسافت و هم وقت و زمانی که از آنها می گیرد.”

نوروزی در بخش دیگری از صحبت هایش با اشاره به مشکلات مالی مددجویان که اکثرا ار مناطق پایین شهر هستند، گفت: مددجویان ما در زمینه تحصیل، اشتغال  و مسائل درمانی (به ویژه دندانپزشکی) در شرایط سختی قرار دارند و هیچ نهاد و ارگانی هم به آن ها کمک نمی کند.”

وی ادامه داد: در بحث رفاهی و تفریحی نیز با مشکلات عدیده ای دست به گریبان هستیم که نیازمند توجه بیشتر مدیران و مسئولان شهری است. هنوز فرهنگسازی کاملی صورت نگرفته تا نگاه مردم عادی به اینگونه مددجویان که از نظر جسمی دارای معلولیت های ویژه ای هستند، نگاهی آزاردهنده و ترحم برانگیز نباشد و از همین رو حضور مددجویان در اماکن ورزشی عمومی مثل پارک ها و استخرها باعث افسردگی بیشتر آن ها میشود و انتظار داریم تا اصحاب رسانه، متولیان فرهنگ و مدیران شهری ضمن فرهنگسازی نیم نگاهی هم به مسائل و معضلات این قشر از جامعه داشته باشند تا افرادی که دارای معلولیت های جسمی هستند راحت تر از قبل به زندگی خودشان ادامه دهند و به آینده امیدوارتر شوند.