گزارش رومینا موسوی
گفتگوباپیشکسوت کوهـــنوردی حسین خلیل پور (آغباش )با هدف استفاده از تجربه ها، خاطرات و ایده های سازنده ی این پیشکسوت90ساله کوهنورد آذربایجانی ، جهت الگو برداری و بهبود سطح آموزشی کوهنوردی ضروری به نظرمیرسد
آیرال خبر،راهیان کوه وکوهستان ودوستداران طبیعت اکثریت قریب به اتفاقشان به این امتیاز ها نایل شدند وبا پالایش درون وظاهر خودشان به برازندگی وارزش راستین مالک می شوند.از این جمله افراد مبرز وبنام می توان حسین خلیل پور (آغباش )را نام برد .اما چرا آغ باش ؟سپیدی موهای سر الهام گرفته از برفگونی قلل مرتفع وموزون گشته با امواج خروشان سفید فام رودخانه ی اورست و دماوند است .ایشان کوهنوردی را از سن ده سالگی شروع کرده اندواین رو مدیون ومرهون هم نشینی وهم صحبتی با افراد پاک وپاکیزه می داندومی افزایدعلاقه مندان به کوه را افرادی خداشناس یافتم و همین صعود ها ادامه داشت وی تمام کوههای ایران اکثر کوه های دنیا را نیز فتح کرده است بیش از 3بار به آرارات رفته واکثر کشور های جهان را را گشته وبه کوههای آنها پا نهاده است .تا این که آغ باش در سال 86در کاتماندو تا بیس کمپ رفت .از جمله خاطرات که در آن چند روز برایش جالب بود جشن ازدواج زوج ژاپنی در بیس کمپ بود .وی بیش ازبیست بار به سبلان صعودکرده وبیش از 27 بار سالگرد تولد خود 14مرداد را در یکی از قله های سر به فلک کشیده ایران با گروه آغ باش برگزار کرده است .ایشان تمام قله های ایران را صعود کرده اند وبه نا به گفته شان فقط قله جوپار در کرمان را ندیده اند .خانه اش پرازعکسهای کوهها وقلل فتح کرده هست که هرقاب عکس داستانی ناتمام دارد عکس قاب گرقته رینهو لد میسنر که با دست خط خودش امضا کرده ونام اغ باش را در آن نوشته توجه مارا به خود جلب کرد شکلی از زنده یاد محمد اوراز همراه با آغباش خاطره آن عزیز جان باخته را زنده می کند .آرامش وبردباری وصبر وحوصله از امتیاز های اخلاقی این پیشکسوت کوهنوردی است .آغ باش می گوید ما باید در گروه همیشه به ضعیفان کمک کنیم چون کوه نوردی رشته ای نیست که در آن رقابت وجود داشته باشد .از آغ باش می خواهیم تا خاطراتی را برای ما بیان کند با لحن شیرینی شروع به گفتن خاطرات می کند که هرکدام درس زندگی برای هر شنونده ای هست می گوید در وسط زمستان از شیر پلا به طرف توچال حرکت می کردم در بغل سنگی بزرگ مردی دیدم که افتاده ولباس کوهنوردی ندارد ظاهر امر نشان میداد که بی گدار بالاآمده و اگر به وی کمک نشوذد در عرض دو ساعت خواهد مرد وی را به سختی حرکت دادم وتا درکه آمدیم ولی راه را گم کردیم وی را در یک جای به کول گرفتم ودوباره به بالای تپه رفتم تا از آنجا پایین را ببینم .را ه نمایان بود وی را کول کردم وبه شهر رسیدیم .و نجات پیدا کرد سالها برایم نامه می نوشت وجویای حالم بود .
یکبار دراواخرپاییز به دماوند صعود کرده بودیم سهمیه هرفرد یک فنجان چای بود چای اماده وداغ تیم اصفهان رسیدند دیدم یکی از کوهنوردان نا ندارد وازسرما به کبودی صورتش داره میره ان زمان ها امکانات هیچی نبودویک فنجان چای حکم مرگ وزندگی داشت من چای خود را به دادم وگفتم اضافی است بعد از مدتی که ازسایر همنوردان شنیده بود که من چای هود را به او دادم سالها به دیدنم می امد درتهران
حسین خلیل پور از مشکلات کوهنوردی می گوید
واز هیت انتظاردارد حداقل به وضعیت دارو ودرمان کوهنوردان رسیدگی کندوی ادامه داد کوهنوردی رشته ظبقه بالا نیست واکثرکوهنوردان ازطبقان متوسط جامعه هستند وقتی در کوه اسیب میبینن کسی نیست که حمایت کند سایر رشته ها قراردادهای میلیونی می بنددو کلی امکانات اما در کوهنوردی هیچ حمایتی وجود ندارد به پیبشکسوتان بهایی داده نمی شود وبا گذشت زمان فراموش می شوند واکثرآنها آسیب دیده هستند وهیچ کس یادی از آنها نمی کند

آغ باش اضافه کرد که کوه بزرگترین معلم برای انسان است کوه به انسان می اموزد اگر مقاوم نباشی تلف خواهی شد

وی گفت که قله اخلاق را باید اول فتح کرد بعد سراغ قلل دیگر رفت وهمچنین یادآور شد که کوه تمام مشکلات روحی را از بین می برد چون ما با نگاه کردن به طبیعت به وجود خالق پی مبریم ومانند مرغ سقا که برای ضعیفان آب میبرد به فکر کمک به هم نوعان خواهیم افتاد .


توسط سردبیر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.