شاید خیلی از مسئولین کشور نداند اما برخی از خانواده‌های ایرانی، تنها دلخوشی‌شان این بود که حداقل می‌توانند شب با نان شکم فرزندان خود را سیر کنند.

همین که می‌شد، شکم گرسنه بچه‌ها را با نانی که بوی خوشش خانه را بر می‌داشت خدا را شکر. اما حالا داستان فرق کرده است. نان حسابی گران شده و این خانواده‌ها با خود فکر می‌کنند که چه باید بکنند.

نان خوراکی نیست که بشود برای آن جایگزینی پیدا کرد. نان قوت غالب مردم است و بسیاری با همین نان شکم خود را در روزگار گرانی پُر می‌کنند.

در زمان جنگ، مهم ترین توصیه امام خمینی درباره معیشت مردم، قیمت نان بود چرا که شهریور 1320 را به خاطر داشتند که به خاطر اشغال ایران مردم در تهیه نان دچار مشکل شده بودند.

همین سفارش ها سبب شد حتی یک بار به پیشنهاد مرحوم عالی نسب، دولت دستور داد نانوایی ها آرد را در بیرون مغازه بچینند تا شایعه کمبود مردم را نگران نکند.

وضع به گونه‌ای شده است که بسیاری از غذاهای ساده‌ای که مردم در گذشته برای آن اَخ و پیف می‌کردند و اصلا خوردن آنها را جز وعده‌های روزانه حساب نمی‌کردند، لاکچری شده است و از درسترس بخشی از مردم خارج.

به طور مثال املت همیشه غذایی در دسترس بود که مادرها در زمان‌هایی که وقت پختن غذا نداشتند به آن پناه می‌بردند. حالا اما همین املت با گرانی گوجه و تخم مرغ و حالا احتمالا نان برای برخی خانواده‌ها تبدیل به افسانه می‌شود.

انتظار زیادی هم نیست. باید به فکر قشر ضعیف جامعه بود. این بخش از جامعه وقتی از خواب بیدار می‌شود به فکر نان شب است و وقتی به خواب می‌رود و به فکر غذای ظهر. سقف آرزوی این جماعت همین است. حالا روا نیست این را هم از آنها دریغ کنیم.

نانواها در شرایط فعلی با توجه به گرانی‌ همه چیز، حق دارند که نگران وضعیت شغلی خود باشند و بگویند همه چیز گران شده است به جز نان. در این میان دولت باید به صحنه بیاید و اجازه ندهد به خاطر فشارهای اقتصادی زندگی مردم دچار مشکل شود.

چشم، به جای گوشت، سویا می‌خوریم اما واقعا به جای نان نمی‌دانیم چه بخوریم؟ البته اگرمسئولین مثل ماری آنتوانت همسر لویی پادشاه فرانسه بعد از دیدن اعتراض مردم به خاطر گرانی نان نگویند که: «اگر نان ندارند کیک بخورند!»