معلولیت شهرجدید سهند یا کم توانی وناتوانی معلولان

🛑پرینازمهاجرانی(اسبلی )مددکار وآسیب شناس اجتماعی دانش آموخته فلسفه وکلام اسلامی

مناسب سازی اماکن شهری برای معلولان مسله ای است که با وجود اینکه راجع به آن سخن فراوان گفته شده اما هنوز فاصله زیادی تا رسیدن به شرایط استاندارد وجود دارد.
به عنوان مشاور خانواده و زنان جامعه معلولین به صورت هفتگی پای درد دل معلولان مینشینم عمده گلایه آنان از وضعیت موجود در فضاهای شهری از جمله ادارات، پارک ها، بانکها، اماکن عمومی و آسانسورهای مساکن مهر … است.
درددل هایی مانند اینکه “باید در خانه بمانیم چون هیچ چیز در شهر استاندارد نیست”،هیچ امکاناتی نداریم “دوست داریم به مراکز تفریحی برویم ولی این مراکز دردسترس ما نیست درشهر همجوارهم مناسب سازی نشده است مناسب سازی شده باشد هم وسایل حمل ونقل عمومی مناسبی جهت رسیدن به مکان وجود ندارد و … از جمله جملاتی است که معلولان از آن به عنوان دردکهنه یاد می کنند و سالهاست برای این درد کهنه چاره ای نیاندیشیده اند.
همه این حسرت ها و گلایه ها را می شود رفع کرد ولی چرا کاری انجام نمی شود.
نهادهایی که در این زمینه فعالیت های خود را باید دوچندان کنند شهرداری و شرکت عمران میباشد .

بایدعنوان کرد مناسب سازی اماکن تنها برای گروههای کم توان نیست، این در حالی است که حتی برخی از اماکن فعلی برای سایر افراد جامعه نیز استاندارد نیستند.

تغییر نگرش را نمی توان در مردم نسبت به جامعه معلولان به وجود آورد مگر به مردم آگاهی دهیم و احساس مسئولیت و مشارکتشان را بیدار کنیم.
عدم استخدام معلولان در ادارات به خاطر استفاده از ویلچر! یا معلولیت
منظور از یادآوری ایرادات در این زمینه زیرسئوال بردن نهادهای مختلف نیست، اماباید یادآور شدکه در حال حاضر داریم معلولانانی را که در رشته های مختلف دارای تحصیلات عالی هستند ولی چون معلول است وی را استخدام نمی کند.
یا در موارد دیگری داشتیم معلولی را که در آزمون استخدامی قبول شده بود ولی در مصاحبه به خاطر معلولیت و استفاده از ویلچر و مناسب نبودن فضای آن اداره رد شد.
روند فعلی ظلمی غیر قابل دفاع در حق معلولان است
روند موجود یک ظلم غیر قابل دفاع در در حق معلولان است، یکی دیگراز مشکلاتی که ما داریم در بحث مراکز آموزشی است که باید شهرداریها در زمینه صدور پروانه های ساخت و نظارت بر احداث این مراکز همت جدی داشته باشند.
ما در سطح شهری مدارسی را داریم که کاملا نوساز است ولی برای معلولان مناسب سازی نشده است.
معلولیت فضای شهری؛ وقتی یک پله فاجعه می شود!
این در حالیست که امروزه در سراسر دنیا در تقسیم بندی معلولیت ها به محیط زندگی معلول نیز نمره می دهد.
اگر جامعه محرومیت را به معلولان تحمیل نکند معلول دیگر ناتوان نخواهد بود، یکی دیگر از مباحث جدی که باید در مبلمان شهری مورد توجه قرار گیرد طراحی همگانی وسایل است.

همچنین میتوان به مشکلاتی از قبیل استاندارد نبودن عرض درها در ساختمانهای اداری و عمومی اشاره کرد و گفت: این درها به گونه ای ساخته شده است که ورود معلولان ویلچری را غیرممکن می کند.

با توجه به ملحق شدن ایران به کنوانسیون جهانی دفاع از حقوق معلولان، باید گفت: با این اوصاف در حال حاضر دنیا وضعیت ما را در این حوزه رصد می کند.
فقدان علائم بصری و نوشتاری در شهر هابرای معلولان ناشنوا
یک فرد ناشنوا در حال حاضر در سطح شهرسهند برای استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی دچار مشکل جدی است.
این وضعیت به گونه ای است اگر ایستگاههای اتوبوس ما دارای علائم بصری و نوشتاری نباشند فرد نمی تواند ارتباط برقرار کند.
معلولانی که به دلیل عدم استانداردسازی وسایل حمل و نقل زندانی می شوند!
همچنین در زمینه حمل و نقل عمومی باید به سمتی برویم که حداقل تعداد محدودی از اتوبوس های سطح شهرهای ما مجهز به “بالا بر” شوند.
وضعیت کنونی وسایل حمل و نقل موجب شده است که که یک فرد معلول سالها در خانه زندانی باشد.

مشکلات معلولان در زمینه استفاده از فضاهای فرهنگی و ورزشی

اینکه کار مناسب سازی از یک خیابان هم شروع شود آغاز خوبی است.
به نظر می رسد معلولان به عنوان بخشی از جامعه “به عنوان یک شهروند” دارای حقوقی هستند که باید مورد توجه دستگاه های و ادارت مختلف قرار گیرد.

توسط سردبیر

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.